Istnieją wprawdzie materiaływybuchowe które potrafią w ułamek sekundy przejść z deflagracji (spalaniawidzialnego gołym okiem przebiegającego z niską prędkością rzędu kilku metrów na sekundę) do detonacji (spalaniaz prędkością rzędu kilku TYSIĘCY METRÓW NA SEKUNDĘ w którym tworzy się tzw. fala uderzeniowa – cienka warstwa gorących gazów – produktów spalania materiału wybuchowego o ciśnieniu kilkudziesięciu tysięcy atmosfer). Materiały te nazywamy inicjującymi materiałami wybuchowymi. Zazwyczaj są to bardzo niebezpieczne substancje wrażliwe na uderzenie i tarcie oraz podwyższoną emperaturę. Oto kilka przykładów :
- azydek ołowiu Pb(N3)2
- piorunian rtęci Hg(ONC)2
- trinitrorezorcynian ołowiu
- acetylenek miedzi
- acetylenek srebra
- azotan tetraminomiedzi
- chloran tetraminomiedzi
- trinadtlenek triacetonu TATP
- heksametylenotriperoksydiamina HMTD
Pierwsze 5 materiałów to ole metali ciężkich, kolejne 2 to sole kompleksowe miedzi, a ostatnie 2 to nadtlenki organiczne.
Wracając do tematu, do detonowania np. kostki trotylu należy użyć tzw. spłonki detonującej. Spłonka jest to rurka miedziana lub aluminiowa (w profesionalnej pirotechnice spłonki wykonuje się z metali, a w amatorskiej wykonujemy spłonki z tworzyw sztucznych!) o średnicy ok.. 1cm i długości 6 - 10 cm wypełniona jednym z wyżej wymienionych materiałów inicjujących, zatkana szczelnie, z lontem lub zapalnikiem elektrycznym umieszczonym na jednym końcu. Działanie spłonki polega na zapaleniu mat. inicjującego, przejściu palenia w detonację, rozerwaniu rurki i w konsekwencji wytworzeniu fali uderzeniowej. Tak powstała fala uderzając w cząstki np. trotylu powoduje w ułamku sekundy jego podgrzanie o kilka tys. stopni i skompresowanie wysokim ciśnieniem. Taki impuls powoduje detonację trotylu która przenosi się dalej sama wraz z narastającą falą uderzeniową.
Heksogen.pl